Hoewel ze een kleine, bescheiden vrouw was, vormde mijn oma het middelpunt van de flat die zij met mijn opa deelde. Glimlachend in haar groene bloemetjesstoel, voorzien van een zelfgehaakt antimakassartje, zo herinner ik mij haar. Vandaag is het honderd jaar geleden dat ze werd geboren, 6 september 1913. En nu staat haar stoel, opgeknapt en wel, middenin mijn huiskamer.

Dat heb je met verzameldriftige familieleden; bijna alle oude spullen van mijn grootouders liggen verspreid over Nederland in de huiskamers, of op de zolders, van ooms en tantes. Eén van mijn tantes gaf oma’s stoel aan mij en gaf mij toestemming om deze opnieuw te bekleden. Zelf voorziet ze ook regelmatig meubelstukken van een nieuw jasje, dus ze kent de uitdaging die stofferen geeft maar al te goed. Ik hoop dat ze er geen spijt van heeft dat ze de geliefde stoel van haar moeder aan mij heeft toevertrouwd nu ik hem onder handen heb genomen.

Geliefd, maar hij was ook flink versleten, dus de elegante damesfauteuil was hard toe aan renovatie. Mijn keuze viel op een grofgeweven meubelstof in de kleur petrol; de stoel moest een stuk stoerder worden dan hij was. Daarom verving ik ook het smalle zitkussen door een forser exemplaar. Van onder tot boven heb ik de stoel gestript, een beetje steviger gemaakt met een paar schroefjes en opnieuw bekleed. Alleen voor het slaan van de knopen, ging ik naar een stoffeerder in de buurt.

Niet alleen vind ik het heel leuk dat ik een origineel meubelstuk in huis heb. Ik hecht vooral veel waarde aan de stoel vanwege de eerste eigenaresse, mijn lieve oma. En omdat ik hem in ere kon herstellen, zal ik nog lang plezier hebben van haar stoel.