Al bijna een jaar popelde ik om te gaan breien met garen van het Portugese merk Beiroa dat ik had gekocht bij Stephen + Penelope in Amsterdam. Garen van prachtige schapenwol in drie kleuren; donkergroen, kerriegeel en grijs, genoeg voor een trui of een vest. Alleen het patroon had ik nog niet uitgekozen. Dat doe ik wel vaker; garen kopen zonder vooropgezet plan. Living on the edge! Maar als ik een mooie streng zie, dan houd ik mezelf voor dat ik wel een passend doel vind.

Op het doel voor de Beiroa’s stuitte ik in het boek Yokes van Katie Davies. Daarin staan niet alleen elf patronen met ‘yokes’, maar ook de korte geschiedenis van deze breitechniek. Een ‘yoke’ is een in het rond gebreide kraag vanaf de nek tot over de schouders, zoals je vaak ziet bij een trui, vest of poncho. Deze kan op verschillende manieren bewerkt zijn, bijvoorbeeld met kabels, kralen of geometrische figuren. Of met een fair isle-patroon, zoals in Foxglove, het vest waar mijn keuze op viel.

Met een beetje passen en meten kon ik dit patroon maken, maar eigenlijk was de voorraad Beiroa garen niet helemaal geschikt. Ten eerste bestaat de originele Foxglove uit vijf kleuren, en ik had er maar drie. De ‘foxglove’  (Engels voor vingerhoedskruid, het plantje waarop het patroon gebaseerd is) is eigenlijk gebreid in twee kleuren groen en licht rood, maar die maakte ik helemaal in het grijs. Ik vind dat het patroon ook met deze kleurkeuze prima uit de verf komt.

Lastiger was het tweede obstakel; de wol, die gebreid wordt met 4-5 mm. breinaalden, is veel dikker dan het voorgeschreven garen voor 2.75 mm. naalden. Het kleinste maatje werd met mijn wol al veel te groot, ontdekte ik proefondervindelijk. Uithalen maar! (Tip: haal je project uit zodra je ontevreden bent over de grootte, de kwaliteit of de kleurcombinaties. Dat doet soms een beetje zeer. Maar als je doorgaat, gaat er alleen maar meer kostbare breitijd verloren en de kans is groot dat je niet trots zult zijn op het eindresultaat.)

Als een echte breinerd rekende ik één maatje terug; als je het verschil van het aantal steken, meerderingen, minderingen of naalden weet, kun je ook een grotere of kleinere maat berekenen. Pas wel op dat je hiermee niet uit de band springt! De verhoudingen kunnen gemakkelijk zoek raken als je het patroon teveel vergroot of verkleind. Ik had het vest nog wel meer kunnen aanpassen, want het zit bij de taille nog een beetje ruim. Maar omdat het best een stoer vest is, vind ik dat niet zo erg.

Ik heb het patroon nog een beetje aangepast, want ik vind het eeuwig zonde als een vest te kort is. Daarom heb ik de onderkant van het vest en de mouwen nog veertien naalden (de lengte van de boorden) langer gemaakt dan het patroon voorschrijft. En ik ben heel blij dat ik dat heb gedaan, want de lengte is zo voor mij precies goed!

Het vest is helemaal in het rond gebreid; je begint aan de onderkant en breit naar boven tot aan de oksels. Dan brei je de mouwen bottom up tot je ze aan het vest kunt bevestigen. Vervolgens brei je de yoke van de schouders tot het boord van de nek. Eigenlijk heb je dan van onder tot boven een trui gebreid, dus hoe maak je er dan een vest van? Knippen! Steeking heet dat. De tweede keer was ik er al een stuk geruster op dat het goed zou komen. Met het kerriegele garen haakte ik langs de steek-steken, zodat die na het knippen niet los zouden raken. Ten slotte brei je twee boorden aan je vest; één met en één zonder knoopsgaten. (Het achterste boord maakte ik met het grijze garen, omdat ik niet genoeg groen garen had. Best een leuk effect, toch?)

Knopen maken je vest, als je het mij vraagt. Maar soms is het lastig om geschikte knopen te vinden. Niet in het fourniturenwalhalla J+M Trimmings in New York. Daar vond ik deze mooie houten knopen. Ze zijn allemaal een beetje anders, maar zijn toch bescheiden genoeg om niet de aandacht van de yoke af te leiden.

Door elk spaarzaam vrij uurtje te breien, kreeg ik mijn vest nét op tijd klaar voor een herfstige wandeling op de Veluwse hei. Met roze wangen van de kou, maar mijn lijf heerlijk warm door mijn eigen Foxglove.