Het is pas 3 maart, maar in de zonovergoten erker van ons huis is de lente al in alle hevigheid losgebarsten. Kleine moestuintjes, de planten en ik, we hebben het heerlijk naar ons zin achter het grote raam dat soms wel een broeikas lijkt. Hier breng ik mijn middagen het liefst door, met een boek, brei- of haakwerk of laptop (als de zon het toelaat). In mijn favoriete hoekje staat mijn eigenhandig gestoffeerde witte stoel, met daarvoor het voetenbankje met granny squares.

Bijna vier jaar geleden was de stoel mijn eerste grote stoffeerproject. Ik had hem met voorbedachte rade op de kop getikt bij een tweedehands pop-upwinkel verderop in de straat. Het leer was heel droog, stug en ernstig beschadigd (en weer gerepareerd). Het had bijna dezelfde kleur als het hout; een vlezig bruin, waar je écht even doorheen moet kijken.

Eerst durfde ik niet zo goed mijn vingers te branden aan dit project. De stoel heeft zeker nog anderhalf jaar in zijn versleten jasje gezeten. Maar toen ik eenmaal het eerste oude stukje leer losmaakte, was het hek van de dam. Ik kreeg meteen de smaak te pakken en nog steeds ben ik a-pe-trots op het resultaat.

Op de Stoffenmarkt, die elk halfjaar op allerlei plekken in het land te vinden is, staat de leerkraam van Echt Leer. Daar kocht ik een groot vel, zacht maar stevig wit leer. De leren knopen in de rugleuning heb ik laten slaan bij een fourniturenwinkel, maar een stoffeerder wil het meestal ook wel voor een zacht prijsje voor je doen. En de oude sierspijkers heb ik heel voorzichtig uit de stoel verwijderd, zodat ik ze – na een poetsbeurtje door mijn vader – opnieuw kon gebruiken.

Voor een eerste keer, zonder professionele hulp, heeft deze stoel best goed uitgepakt, al zeg ik het zelf. Inmiddels ben ik natuurlijk wel wijzer geworden over de technieken en ik zou het na wat oefening weer anders aanpakken dan toen. Ik wacht nog steeds op een goede aanleiding om weer eens een versleten stoel te adopteren en hem van een prachtig nieuw jasje te voorzien. En dan nog een. En dan nog een.